Czy homoseksualizm jest normalny...?

Dedykuję Niuni Dorotce :) 

Ostatnio coraz częściej, przy wielu okazjach pojawia się temat homoseksualizmu, mniejszości homoseksualnych i tzw. „tolerancji”. Na Facebooku moi znajomi na swoje profilowe zdjęcia nakładają tęczowe filtry, a temat gejów, lesbijek i podobnych grup nie opuszcza pierwszych stron gazet (tak naprawdę to nie wiem, bo nie czytuję gazet, ale tak jakoś zgrabnie zakończyło mi się to zdanie).

Pod jednym z moich artykułów, który zresztą dotyczy schizofrenii, a nie homoseksualizmu, wywiązała się dość bogata dyskusja. Ponieważ temat wzbudza silne emocje, a ciągle ktoś mnie o to pyta, poświęcam krótki wpis mojemu stosunkowi do sprawy.

Powtarzałem wielokrotnie, że nie mam nic przeciwko homoseksualistom (ani innym –istom, -inom, -ijkom itd.). Nie mam nic przeciwko komukolwiek, kto nie szkodzi innym ludziom. Jestem zwolennikiem poglądu, zgodnie z którym granice wolności jednostki wyznaczane są przez granice wolności innych jednostek. Moim więc zdaniem każdy ma prawo robić cokolwiek, dopóki nie wyrządza szkody innym.

Temat homoseksualizmu nie wzbudza mojej ekscytacji – nic mi do tego, co, kto i z kim robi w swojej sypialni. A homoseksualistów (lesbijki, transseksualistów, transwestytów…) szanuję tak samo, jak (prawie) wszystkich innych ludzi, czyli z zasady ani bardziej, ani mniej. Znałem w życiu paru gejów i byli to bardzo przyzwoici, fajni ludzie. Z drugiej strony nie darzę ich żadną szczególną sympatią z powodu samego faktu, że są gejami. Ich orientacja seksualna nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Nade wszystko zaś – jeśli mężczyzna jest szczęśliwy z drugim mężczyzną (względnie kobieta z drugą kobietą), to z całej duszy życzę im wszystkiego dobrego i mogę nawet zagrać na ich weselu. Zatańczyć nie zatańczę, bo nie umiem.   

Skądinąd nie ukrywam, że natrętna i szczególnie w ostatnich latach intensywna propaganda środowisk LGBT jest dla mnie, podobnie jak dla wielu innych osób, męcząca. Nie wiem doprawdy, czy konieczne jest domaganie się przywilejów dla jakiejkolwiek tego typu grupy społecznej. Znani mi geje nigdy nie obnosili się ze swoją seksualną orientacją, ani też nie wydawali się specjalnie pokrzywdzeni przez los. Nie domagali się żadnej szczególnej uwagi, nie walczyli o rozgłos, nie czuli się ofiarami systemu. Byli to ludzie pod każdym względem żyjący tak, jak wszyscy inni. Z tego, co zauważyłem, temat tolerancji lub braku tolerancji nie był dla nich tematem jakoś szczególnie absorbującym.

Dzisiaj podnoszę jednak inny problem. Wiele osób prezentuje stanowisko, zgodnie z którym homoseksualizm nie jest żadnym zaburzeniem, jest za to czymś w rodzaju „odmiennego upodobania”. Jak zwykle jest to kwestia nomenklatury, a w psychologii niezwykle trudno jest ustanowić ścisłe i zadowalające kategorie „normy” i „patologii”.

W stosowanym obecnie w naszym kraju podręczniku Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10 napisano: Uwaga: Orientacji seksualnej – samej w sobie – nie należy uważać za zaburzenie. Zgodnie z tym opracowaniem o zaburzeniach mówimy tylko wtedy, kiedy osoba, której sprawa dotyczy, nie akceptuje swojej płciowej tożsamości, cierpi z jej powodu i poszukuje możliwości jej zmiany. Często zresztą, rzecz jasna, takie cierpienia i poszukiwania wynikają właśnie z ukształtowanych, społecznych przekonań - gdyby bowiem homoseksualizm był zjawiskiem powszechnie akceptowanym, pewnie nie byłoby osób nie akceptujących swojej odmiennej orientacji lub, w każdym razie, byłoby ich znacznie mniej.    

W mojej ocenie homoseksualizm jest zaburzeniem – zaburzeniem popędu seksualnego. Biologia i ewolucja stworzyły człowieka tak, że w normalnej sytuacji mężczyzna pożąda kobiety, kobieta zaś mężczyzny. Kobieta i mężczyzna zostali stworzeni w niejako komplementarny sposób, pasują do siebie fizycznie, a nadrzędnym, biologicznym celem ich współżycia jest prokreacja, niemożliwa w przypadku par homoseksualnych.

Nie oznacza to, że potępiam akt seksualny pomiędzy dwoma kobietami czy mężczyznami. Jak powiedziałem, niczego z zasady nie potępiam, a jasnym jest dla mnie, że akt taki może być znacznie bardziej wartościowy i atrakcyjny, niż seks (albo namiastka seksu) w sypialniach wielu par heteroseksualnych.

Ludzie od lat spowiadają mi się z wielu rzeczy. Znam mnóstwo przypadków, w których mąż raz na miesiąc włazi na żonę, przez dwie minuty rusza tyłkiem, a po wytrysku po prostu odwraca się do niej dupą i zasypia. Tak, to bardzo przykre, ja też tak uważam. Z mojego punktu widzenia nie jest to żaden seks, tylko raczej jakiś rodzaj prymitywnego aktu płciowego, będącego niestety normą w licznych sypialniach. Z tej (i nie tylko tej) perspektywy wielu gejów zapewne wznosi się na wyżyny erotycznego wyrafinowania, no a wiadomo przecież, że widok współżyjących lesbijek jest dla wielu skądinąd heteroseksualnych mężczyzn… mmm, niezwykle atrakcyjny... :) Nikt wszak nie rozumie kobiety lepiej, niż druga kobieta, jeśli w ogóle ktokolwiek kobiety rozumie... 

Sceny z filmu Czarny łabędź (Black swan). Polecam wszystkim.

W tym obszarze nieuchronnie pojawia się temat adoptowania dzieci przez pary homoseksualne. Jak każdy problem moralny, również ten nie ma zadowalającego rozwiązania. Z jednej strony optymalnie byłoby, gdyby każde dziecko mogło mieć pełną, kochającą rodzinę, z matką i ojcem na czele. Ze względów, o których już wspomniałem, a także z wielu innych, każdemu dziecku potrzebni są matka i ojciec, chociażby dlatego, że zdrowy i normalny ojciec jest dla dziecka wzorcem męskości, a zdrowa i normalna matka – kobiecości. W rodzinach homoseksualnych wzorce ról i zachowań płciowych są wypaczone, następuje też pewna promocja i przekazywanie zachowań dewiacyjnych. Z drugiej strony nie mam wątpliwości, że wiele dzieci, dotkniętych nieszczęściem życia w patologicznej rodzinie, że tak powiem, heteroseksualnej, znalazłoby prawdziwą miłość i bezpieczeństwo w rodzinie stworzonej przez gejów czy lesbijki. Wzorce wzorcami, a uczucia to zupełnie inne temat.     

Nikt mi nie wmówi, że homoseksualizm jest stanem biologicznie czy psychologicznie „normalnym”, choć z drugiej strony pewnie nie jest też chorobą, ani żadnym innym przykładem ciężkiej patologii. Do śmiechu doprowadzają mnie propozycje „leczenia homoseksualizmu”, formułowane na przykład przez zacietrzewionych księży. Tak nawiasem mówiąc to obawiam się, że z homoseksualizmu należałoby w pierwszej kolejności leczyć ewentualnie sam kościół katolicki, ale to zupełnie inny temat. Nie wiem, czy homoseksualizm da się „leczyć” (właściwie to głęboko w to wątpię), ale prędzej już opowiedziałbym się za leczeniem zbiorowego obłędu, jakim jest religia jako zjawisko społeczne, biznesowe i polityczne.

Przeczytaj też: Psychoterapia. Moje zdanie 

Ktoś powiedział, że homoseksualizm jest normalny, bo występuje także w świecie zwierząt (!) Czasami pies zjada własne odchody albo potomstwo, wykonuje czynności płciowe na nodze człowieka – czy takie zjawiska też są zjawiskami normalnymi? W związku z tym być może współżycie kobiety z psem, albo osłem, możliwe do obejrzenia w wielu filmach pornograficznych również należy uznać za stan zupełnie normalny?

Na koniec wyobraźmy sobie taką sytuację: pewien człowiek urodził się z czterema nogami. Dla lekarzy jest to rodzaj mutacji genetycznej, dla głęboko wierzących – kara (albo nagroda!) od boga, cokolwiek. Z początku wszyscy bardzo się martwią, ale człowiek rośnie, dojrzewa i okazuje się, że wszystkie cztery nogi działają zupełnie prawidłowo, jak dwie u innych ludzi. Są nawet powodem do dumy – czteronogi człowiek wszędzie dochodzi szybciej, rano może spać dłużej, bo droga do szkoły czy pracy zajmuje mu dwa razy mniej czasu. Biega najszybciej na świecie, jest najlepszym tancerzem, zdobywa pieniądze, sławę i wszelkie inne wyznaczniki potocznie rozumianego sukcesu, kobiety za nim szaleją… wszystko jak w piosence Cztery nogi.

Byłbym pierwszym kibicem takiego biegacza i cieszyłbym się bardzo, że jest szczęśliwy i ma w życiu powodzenie. Wszystko to jednak nie zmienia faktu, że cztery nogi u człowieka NIE SĄ STANEM PRAWIDŁOWYM I NORMALNYM.

Podobnie jest, z mojego punktu widzenia, z homoseksualizmem. Pary homoseksualne mogą być bardzo szczęśliwe i oby tak było w jak największej ilości przypadków. Dla mnie nie jest to jednak powodem, by homoseksualizm nazywać stanem normalnym.  

Zauważyłem niedawno ciekawą rzecz. W znanym filmie Marka Piwowskiego Uprowadzenie Agaty, w scenie z dyskoteki występuje pewien czarujący gej. W obsadzie, na końcu filmu, wymieniony jest jako „pedał z dyskoteki”. Rozbawiło mnie to niezmiernie i ciekaw jestem, czy dzisiaj twórcy filmu uniknęliby sprawy sądowej i wielkiej awantury… W każdym razie brzmi to doskonale. 

A to taki mój daaawny rysunek. Więcej ilustracji znajdziesz tutaj

To mniej więcej tyle na ten temat. Ja sam, choć jestem człowiekiem zdecydowanym w poglądach i słynącym z niewyparzonego jęzora, stanowczo odcinam się od wszelkich aktów manifestacji nietolerancji i nienawiści. Homoseksualistom życzę naprawdę wszystkiego dobrego. Mam tylko nadzieję, że za chwilę ja i reszta osób niehomoseksualnych nie będziemy musieli walczyć o własne prawa, kiedy finalnie znajdziemy się w dyskryminowanej i prześladowanej mniejszości…